سرآغاز

به بسم الله الرحمن الرّحیم است

گرت فتحی زفتــــّاح علیم است

حدیث حضرت ختمی مآبست                      که بسم الله کلیدهرکتابست

کتابی راکه فرموده به اطلاق                       کتاب انفسی میخوان وآفاق

چنانکه کتبیش رانیزشامل                         بوداطلاق آن تعبیرکامل

ولی آنگه به آفاقی رسی تو                       که دریابی کتاب انفسی تو

گرت معرفت نفس است حاصل                  به آفاقی توانی گشت واصل

بیاازخودسفرکن سوی خارج                     نگراندروجودذوالمعارج

بیاخودراشناس ایخواجه اول                      که سرگردان نمانی ومعطّل

زهرجایی که خواهی سردرآری                  زخودنزدیکترراهی نداری

ترانفست بخارج است مرآت                      ولی آئینه زنگاراست هیهات

تراتاآینه زنگارباشد                                حجاب رؤیت دلدارباشد

شبی خلوت نمابادفتردل                            ببین دردفترت داری چه حاصل

بشورانش که ازسان ضمائر                       بشب بینی یوم تبلی السّرائر

بیادرکارگاه صبنعة الله                             که گیری رنگ رنگ بیرنگی وآنگاه

چوصفحه ی آفاقی سطرلاب                      بیابی نفس خودراباب ابواب

نباشی درامیدفتح بابی                              مگرآنگه کلیدش رابیابی

ترامفتاح فتّاح مفاتح                               نباشدغیربسم الله صالح

هرآن فتحی که عارف مینماید                    به بسم الله آن رامی گشاید

بودهرحرف بسم الله بابی                          زهربابی مرادخویش یابی

گرت شدسرّبسم الله حاصل                        مُرادتونشدآنگاه حاصل

مراازرحمت حق دوربینی                         کرولال وچلاق وکوربینی

شنیدم عارفی عالیجنابی                           بهرحرفش کتاب مستطابی

به تفسیروبیان باءوسینش                          نوشته تابه میم آخرینش

که شدیکدوره اش نوزده مجلّد                    ولی کامل بگویدتادراین حدّ

که تفسیرارکنم نقطۀ بی را                       لَقَداو قَرتُ سَبعین بعیراً

نباشدراحتی ازبهرروحت                       اگرازروح تونبودفتوحت

تراجسم وغذای جسم مطلوب                  برای روح می باشندمحبوب

چوجسمی نبودازبهرفتوحت                    نباشدجزعذابی بهرروحت

اگرچه ئصلت ازحبّ است جاری              دراجسام است محض هم جواری

وصال جسم تاسرحدّسطح است                 ورای آن سخن درحدّسطح است

نهایت وصلت جسمی نکاح است               که آن ازغایت حبّ لقاح است

وصال روح باروحست درذات                 وصالی فوق الفاظ وعبارات

تودانش اتّحادعقل ومعقول                      توخوانش وصل علّت هست ومعلول

توگویش ارتقای ذات عاشق                     تونامش اعتلای نفس ناطق

تومی گوروح اندراشتداداست                   برای کسب عقل مستفاداست

ویااینکه تعالی وجوداست                       که هردم ازخدایش فضل وجوداست

ویاتجدیدامثال است ودیگر                     چه باشدحرکت درمتن جوهر

هرآنچه خوانیش بی شک وبی ریب           زغیبی وروانی هم سوی غیب

زحدّنقص خودسوی کمالی                      بسوی کل خوددرارتحالی

هرآنچه جسم وجسمانی است یکسر             ترامحض معدّندونه دیگر

کجاجسمی تواندبودعلّت                         که عین مسکنت هست ومذلّت

ترادرراه استکمال ذاتی                          ببایدهمّت وصبروثباتی

که گردی قابل فیض الهی                      نمایندت همه اشیاء کماهی

بنورحق دلت گرددمنوّر                        زبانت هم بذکراومعطّر

مقامی کان تراباشدمقرّر                        بعزّقرب اوگردی مُنظّر

مقامی کان برایت هست مطلوب               مقام عزّمحموداست ومحبوب

مقامی کان بقای جاودانسیت                    که درحبّ بقایت کامرانیست

بقایی درلقای باخدایت                          بگویم باتوازحبّ بقایت